Ontdaan, geschokt en teleurgesteld
Door: Lieve
Blijf op de hoogte en volg Lieve
19 Maart 2012 | Guinea-Bissau, Bissau
Verkiezingen, vandaag wordt een nieuwe president gekozen na het (natuurlijke) overlijden van de vorige. Ik was niet helemaal blij met de campagne en alles daaromheen, maar dat terzijde.
Een blije, gezellige dag met vrienden onder wat mangobomen; bier, eten, gezelligheid, grapjes…
Ik neem een taxi naar huis, althans, tot bijna thuis, lopen is gezond. Het is nog redelijk vroeg, een uur of 10 ’s avonds. De sfeer in mijn wijk is gespannen en ik ben ondertussen toch een expert op dit gebied. “I mata Samba” hoor ik, ze hebben Samba vermoord (doodgeschoten, gedood). Ik weet meteen wie ze bedoelen, Samba Djalo. Hij is (was dus) een veiligheidsagent en hij woonde naast de bar die ik een aantal jaren mee beheerd heb. Samba heeft me ooit uit de ellende gered; een poging van een mede-eigenaar van de bar om mij en Miguel uit te schakelen. Dat was geen spelletje en misschien wel een van de heftigste zaken die ik in Guinee heb meegemaakt. Ik ben ontdaan en loop meteen naar waar alles aan de hand is. Men laat me ook gewoon doorlopen terwijl iedereen zich verstopt achter hekken en muurtjes. Tia Lina, waar ik af en toe een biertje drink, roept me en zegt dat ik bij haar moet schuilen, zij is de eerste die me tegenhoudt en ik ben al bijna bij waar alles gebeurde. Ik wuif haar weg en loop door, heel alleen, maar dat merk ik pas later. Een militair houdt me tegen. Ik protesteer. ‘Wat is er dan aan de hand? ’ vraag ik. ‘U moet nu weggaan of ik schiet, zegt hij.’ ‘Hebben jullie Samba vermoord’ vraag ik met mijn domme hoofd. ‘Riba, riba, n’na fugiao’ zegt hij, keer terug, keer terug, ik schiet je dood…
Ik keer natuurlijk om. Een vrouw die zegt mij te kennen neemt me bij de hand. ‘N’kutsiu, ma bu ka kuntsing’, ik ken jou,maar jij kent mij niet, maar als je wil, neem ik je achterom mee naar het huis van de weduwe. Ik neem haar hand en volg haar. Samba had twee vrouwen, elk met hun kinderen. De twee jongens van deze vrouw, die ik niet ken trouwens, hebben hun vader zien doodschieten en zijn in shock. Één van de twee kijkt me aan en ik kan niet anders dan hem tegen me aan drukken. Ik neem zijn gezicht in mijn handen en zeg: “als je ooit wil weten wat jouw vader voor mij gedaan heeft, moet je Miguelinho N’Simba vragen, hij zal het je vertellen, want misschien ben ik dan niet hier.” Ik weet dat er mensen zijn die Samba liever dood dan levend zouden zien, maar dat maakt niet zo veel uit op dit moment. Als hij al gedaan heeft wat mensen soms zeggen, dan hadden ze hem voor het gerecht moeten dagen, niet op de verkiezingsdag moeten doodschieten. Hij heeft heel vaak gevangen gezeten maar elk keer kwam hij weer vrij…
Ik ben zo droevig en zet me neer op een bank en huil en huil en huil. Niemand komt naar me toe. Langzaam maar zeker stijgt mijn kwaadheid, niet alleen vanwege Samba, maar vanwege wat hier aan de hand is. Ik sta op en schaar me bij groepjes, het ene groepje na het andere. Ik vraag hen uit; het zijn allemaal jongeren op een avondje uit en jonge mensen uit de buurt. Ze zijn bang, banger dan ik, duidelijk. Ik verwijt hen (“) dat ze waarschijnlijk weer op die mensen gestemd hebben die hen geen stap verder brengen. Ze buigen het hoofd. Pilon, mijn wijk, staat er om bekend dat ze voor DE partij stemmen. Dit keer misschien niet.
Waarom is Samba vanavond vermoord… Waarom vandaag?
Ik zie ook mijn wereld instorten. Het moorden en de onzekerheid houden hier niet op. Hoeveel jaar na de oorlog van 1998/1999? Alleen maar moord en doodslag onder militairen, presidenten, hoofden van weet ik wat. Voor het eerst in 20 jaar denk ik dat ik misschien gewoon weg moet uit dit land.
Toen ik thuiskwam, stonden er een zestal jongeren voor het huis. Ik vroeg hen of ze wisten wat er aan de hand was. Ze hadden me zelfs gezien daar waar het allemaal gebeurd was, maar waren weggelopen bleek. Ik was wel nieuwsgierig naar wat zij van dit geheel vonden. “Wij, wij gaan weg als we de kans krijgen. Dit land wil gewoon niet werken….” Ik wil protesteren, maar, om heel eerlijk te zijn… Ikzelf heb ooit gekozen om ergens heen te gaan, niet omdat ik het slecht had, maar omdat ik dacht dat het misschien iets zou kunnen bijdragen. Ik ben en blijf een idealist. Ik wil nog steeds, tegen alles in, dat in landen als Guinee Bissau kansen ontstaan voor mensen. Dat er een toekomst komt voor jongeren, dat mensen kunnen blijven wie ze zijn en toch vooruitgaan. Dat ze ophouden met Europa te zien als “the place to be”.
Ze vermoorden Samba, morgen vermoorden ze Djabaté, mijn ‘socio’ in Mansa Flema, overmorgen vermoorden ze Cadogo………….
Ineens ben ik moe en ik wil niet eens weten hoe moe Guineers zijn….
Het is nu 02.00 s’ ochtends. Bissau is stil, onbeschrijfelijk stil. Ik zit achter mijn computer en voor het eerst in lange tijd twijfel ik… Is dit mijn land, is dit de plek waar ik oud wil worden? Moet ik dan altijd mijn mond houden op straat als ik wat wil doen?
Dit is natuurlijk belachelijk. Het gaat hier helemaal niet om mij. Ik kan wel verknocht zijn aan dit land, maar, ik kom ergens vandaan. Waar moeten mijn vrienden heen? En mijn niet-vrienden. Ik ben kleinzielig denk ik, maar, IK HEB EEN KEUZE…
Een blije, gezellige dag met vrienden onder wat mangobomen; bier, eten, gezelligheid, grapjes…
Ik neem een taxi naar huis, althans, tot bijna thuis, lopen is gezond. Het is nog redelijk vroeg, een uur of 10 ’s avonds. De sfeer in mijn wijk is gespannen en ik ben ondertussen toch een expert op dit gebied. “I mata Samba” hoor ik, ze hebben Samba vermoord (doodgeschoten, gedood). Ik weet meteen wie ze bedoelen, Samba Djalo. Hij is (was dus) een veiligheidsagent en hij woonde naast de bar die ik een aantal jaren mee beheerd heb. Samba heeft me ooit uit de ellende gered; een poging van een mede-eigenaar van de bar om mij en Miguel uit te schakelen. Dat was geen spelletje en misschien wel een van de heftigste zaken die ik in Guinee heb meegemaakt. Ik ben ontdaan en loop meteen naar waar alles aan de hand is. Men laat me ook gewoon doorlopen terwijl iedereen zich verstopt achter hekken en muurtjes. Tia Lina, waar ik af en toe een biertje drink, roept me en zegt dat ik bij haar moet schuilen, zij is de eerste die me tegenhoudt en ik ben al bijna bij waar alles gebeurde. Ik wuif haar weg en loop door, heel alleen, maar dat merk ik pas later. Een militair houdt me tegen. Ik protesteer. ‘Wat is er dan aan de hand? ’ vraag ik. ‘U moet nu weggaan of ik schiet, zegt hij.’ ‘Hebben jullie Samba vermoord’ vraag ik met mijn domme hoofd. ‘Riba, riba, n’na fugiao’ zegt hij, keer terug, keer terug, ik schiet je dood…
Ik keer natuurlijk om. Een vrouw die zegt mij te kennen neemt me bij de hand. ‘N’kutsiu, ma bu ka kuntsing’, ik ken jou,maar jij kent mij niet, maar als je wil, neem ik je achterom mee naar het huis van de weduwe. Ik neem haar hand en volg haar. Samba had twee vrouwen, elk met hun kinderen. De twee jongens van deze vrouw, die ik niet ken trouwens, hebben hun vader zien doodschieten en zijn in shock. Één van de twee kijkt me aan en ik kan niet anders dan hem tegen me aan drukken. Ik neem zijn gezicht in mijn handen en zeg: “als je ooit wil weten wat jouw vader voor mij gedaan heeft, moet je Miguelinho N’Simba vragen, hij zal het je vertellen, want misschien ben ik dan niet hier.” Ik weet dat er mensen zijn die Samba liever dood dan levend zouden zien, maar dat maakt niet zo veel uit op dit moment. Als hij al gedaan heeft wat mensen soms zeggen, dan hadden ze hem voor het gerecht moeten dagen, niet op de verkiezingsdag moeten doodschieten. Hij heeft heel vaak gevangen gezeten maar elk keer kwam hij weer vrij…
Ik ben zo droevig en zet me neer op een bank en huil en huil en huil. Niemand komt naar me toe. Langzaam maar zeker stijgt mijn kwaadheid, niet alleen vanwege Samba, maar vanwege wat hier aan de hand is. Ik sta op en schaar me bij groepjes, het ene groepje na het andere. Ik vraag hen uit; het zijn allemaal jongeren op een avondje uit en jonge mensen uit de buurt. Ze zijn bang, banger dan ik, duidelijk. Ik verwijt hen (“) dat ze waarschijnlijk weer op die mensen gestemd hebben die hen geen stap verder brengen. Ze buigen het hoofd. Pilon, mijn wijk, staat er om bekend dat ze voor DE partij stemmen. Dit keer misschien niet.
Waarom is Samba vanavond vermoord… Waarom vandaag?
Ik zie ook mijn wereld instorten. Het moorden en de onzekerheid houden hier niet op. Hoeveel jaar na de oorlog van 1998/1999? Alleen maar moord en doodslag onder militairen, presidenten, hoofden van weet ik wat. Voor het eerst in 20 jaar denk ik dat ik misschien gewoon weg moet uit dit land.
Toen ik thuiskwam, stonden er een zestal jongeren voor het huis. Ik vroeg hen of ze wisten wat er aan de hand was. Ze hadden me zelfs gezien daar waar het allemaal gebeurd was, maar waren weggelopen bleek. Ik was wel nieuwsgierig naar wat zij van dit geheel vonden. “Wij, wij gaan weg als we de kans krijgen. Dit land wil gewoon niet werken….” Ik wil protesteren, maar, om heel eerlijk te zijn… Ikzelf heb ooit gekozen om ergens heen te gaan, niet omdat ik het slecht had, maar omdat ik dacht dat het misschien iets zou kunnen bijdragen. Ik ben en blijf een idealist. Ik wil nog steeds, tegen alles in, dat in landen als Guinee Bissau kansen ontstaan voor mensen. Dat er een toekomst komt voor jongeren, dat mensen kunnen blijven wie ze zijn en toch vooruitgaan. Dat ze ophouden met Europa te zien als “the place to be”.
Ze vermoorden Samba, morgen vermoorden ze Djabaté, mijn ‘socio’ in Mansa Flema, overmorgen vermoorden ze Cadogo………….
Ineens ben ik moe en ik wil niet eens weten hoe moe Guineers zijn….
Het is nu 02.00 s’ ochtends. Bissau is stil, onbeschrijfelijk stil. Ik zit achter mijn computer en voor het eerst in lange tijd twijfel ik… Is dit mijn land, is dit de plek waar ik oud wil worden? Moet ik dan altijd mijn mond houden op straat als ik wat wil doen?
Dit is natuurlijk belachelijk. Het gaat hier helemaal niet om mij. Ik kan wel verknocht zijn aan dit land, maar, ik kom ergens vandaan. Waar moeten mijn vrienden heen? En mijn niet-vrienden. Ik ben kleinzielig denk ik, maar, IK HEB EEN KEUZE…
-
19 Maart 2012 - 07:35
Peter Visser:
Sterkte Lieve!! -
19 Maart 2012 - 08:27
Ivar:
wow... geen woorden... sterkte! -
19 Maart 2012 - 12:59
Walter En Nicole:
We branden een kaars. Ik las vandaag ergens de vijf stappen van berouw: ontkenning - woede - onderhandelen - depressie - aanvaarding. Herken je dat?
Sterkte en kusjes -
19 Maart 2012 - 16:14
Trees:
ooh lieve, wat vreslijk!
héél veel sterkte, liefs
-
19 Maart 2012 - 18:16
Hans Pleij:
Laat deze situatie het niet van je idealisme winnen. Misschien juist NU een reden om realistisch te blijven en nagaan wat je wint door weg te 'lopen'.....
Sterkte
-
19 Maart 2012 - 18:49
Addie:
Ik hoorde het al van Joana, die in Bissau is, maar lees nu net je droevige relaas met de feiten. Ik voel en leef erg met je mee. Doe maar voorzichtig ! Joana zal je opbellen. Veel sterkte en liefs !! -
19 Maart 2012 - 19:56
Mieke:
Veel liefs, dikke dikke knuffels!
En volhouden.
En oplossingen zoeken.
Mieke -
19 Maart 2012 - 20:15
Jacinta:
Heftig! Ook al ben ik er zelf geweest, het is moeilijk voor te stellen. Iemand die jij zo goed op zo'n laffe wijze vermoord. Heel veel sterkte en hou je vast aan de lieve, goede guineërs. -
19 Maart 2012 - 21:08
Ineke:
Lieve, wat een droevig verhaal. Ik weet niet welke wijze raad ik moet geven maar pas goed op je zelf. Heel veel sterkte. -
19 Maart 2012 - 21:57
Simon & Ina:
Te treurig voor woorden, hoe kan dit land ooit uit deze spiraal van ellende komen?? -
20 Maart 2012 - 19:20
Ernst Te Lisboa:
Wat een akelig bericht en schokkende ervaring. In Mozambique kon ik de doden indertijd niet tellen en toch is het daar (redelijk) goed gekomen. Gelukkig maar dat jij de keuze hebt. Voor de Guineenses houden wij ons hart vast.
Sterkte e um abraço, Ernst -
21 Maart 2012 - 17:48
Elly:
Ja,jij hebt een keuze. De mensen daar niet!
-
21 Maart 2012 - 21:01
Zinha:
Hoi Lieve,
Continua com a tua coragem e luta pacífica. Não abandona o sonho que tens pela nossa Pátria amada! Pensa naqueles que te amam e vice-versa, só assim sobreviverás!!!
Um forte abraço e coragem,
Zinha -
21 Maart 2012 - 21:01
Bregje:
Heel veel sterkte!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
