Hahahaha

Hahahaha, dat was een goed idee! Voor mijn vertrek hadden we wat zitten fantaseren over werkmogelijkheden in Bissau. We waren het er over eens dat het heel leuk zou zijn om voorlichtingscampagnes op te zetten in de binnenlanden en er met een soort karavaan doorheen te trekken, voorlichting te geven, theatergroepen en muziekgroepen te begeleiden en nog wat van die geweldige fantasieën. Gisteren zag ik eindelijk voor het eerst de directeur van het Aidsprogramma van het Global Fund (Huco). Op mijn vraag of hij mij niet in dienst kon nemen antwoordde hij: ‘Wat mij betreft kan je morgen beginnen, wij hebben al negen maanden geen salaris meer ontvangen...’. Tot zover, alweer, een goed idee...

Zijn dochter, Lucy, werkte nog bij een onderwijsprogramma gefinancierd door Unesco. Het is ondergebracht bij het ministerie van onderwijs en, na de coup van 12 april, is dus de financiering stopgezet in het kader van een boycot van de regering. Slim als ze is, heeft ze gesolliciteerd op een baan bij Plan International en, gelukkig, is ze daar aangenomen. Veel veldwerk en het bevalt haar prima. Een geluk bij een ongeluk dus. Moeder Beatriz is anderhalf jaar geleden haar baan verloren bij SNV wegens bezuinigingen. Als zeer ervaren secretaresse kreeg ze vrij kort daarna een baan aangeboden bij een club die zich bezighoudt met water voorziening. De club draait ‘half gas’ wegens de coup van 12 april... Het gezin houdt zich natuurlijk 10 keer beter staande dan een gemiddeld ander gezin. Met hun gedeelde inkomsten en een toch redelijk stabiel bestaan, redden ze het wel een tijdje.

Ik kreeg een telefoontje van Gill waarin ze heel erg overstuur was naar aanleiding van een artikel in TIME World Magazine. We zijn er al een beetje aan gewend dat de pers heel graag aandacht besteed aan het feit dat dit land een narco-staat zou zijn en nooit aan andere zaken. Ontkennen kunnen we dit natuurlijk niet helemaal, maar alle vingers wijzen altijd alleen naar Guinee Bissau terwijl dit niet kan functioneren zonder dat de omliggende landen er part en deel aan hebben (berichtje van een Amerikaans agentschap spreekt over 900 kilo Cocaine die hier per dag aankomt!!). Maar dit artikel ging nog een stapje verder. 20 tot 30 percent van de jongeren in Bissau zou verslaafd zijn aan Crack! Dat is dus minstens 1 op de 5 jongeren. Volgens mij bestaat er geen plek ter wereld waar dat zo is. Er zijn zeker een redelijk aantal jongeren die op regelmatige basis Marihuana gebruiken, maar die zijn er in Nederland ook... Maar Crack. Het gros van de jongeren heeft geen idee wat dat is! Volgens de verslaggeefster zouden deze Crackgebruikers zich in de stad op verschillende plaatsen onder de mango boom bevinden. Een wandeling van Gill en mij bracht ons tot een ander plaatje; de complete bevolking bevind zich namelijk onder de mangoboom. Het is de enige plek waar schaduw is. Hoe kan je als jongeren Crack gaan zitten roken terwijl pa en ma, groetmoeder en neefjes, allemaal onder diezelfde boom zitten.
Er is een afkickcentrum in Quinhamel. Dit centrum was in oorsprong opgezet om alcoholverslaafden van hun verslaving af te helpen maar het heeft zich moeten aanpassen aan andere vormen van verslaving. Crack valt hier inderdaad ook onder. Ontkennen dat het bestaat zou belachelijk zijn, maar er zijn natuurlijk grenzen. Ik ga erg veel met (werkloze, niet afgestudeerde, teleurgestelde) jongeren om. Het gros verveelt zich wel steendood het gros van de tijd, maar het is een minderheid die zich bezighoudt met drugs en andere criminaliteit.

Waar Gill en ik ons al dagen het hoofd over breken is wat er nu met al die cocaïne gebeurt die het land binnenkomt. Dat binnenkomen is namelijk het eenvoudigste onderdeel van de handel. Dat dit land zo lek is als een mandje weet iedereen ondertussen. Maar, dit is een doorvoerbestemming, geen eindbestemming. Hoe exporteer je illegaal 30 ton Coke per maand???? Hoeveel bolletjesslikkers met een geldig visum voor Europa heb je daar dagelijks voor nodig??? Dat is dus geen optie. Guinee exporteert vrijwel niets en al helemaal niet naar Europa. Voor Europa heb je gecertificeerde producten nodig en om die te hebben moet je een gecertificeerd lab hebben. Zo ver zijn we nog niet. Ik kan me voorstellen dat er tussen ingevroren vis die op een of andere manier naar Europa gaat wel hier en daar een zakje Coke gestoken kan worden, maar 30 ton per maand? De logistieke opdracht voor een dergelijke transactie is niet te realiseren voor zover wij kunnen zien. Wat dan wel? Export naar andere landen in de regio? Dat kan wel, lekke grenzen genoeg, maar, zoals ik al eerder zei, dat moet dan met alle medeweten en medewerking zijn van deze buurlanden. Er wordt wel eens melding gemaakt van vangsten met afkomst Gambia, Senegal, maar ook Ghana, Sierra Leone etc. Is het zo dat Guinee de plek is waar het binnenkomt waarna het in West-Afrika verspreidt wordt om uiteindelijk op de Amsterdamse grachten terecht te komen? Het kan. Gill en ik blijven zoeken naar antwoorden.

Omdat ik alweer een tijd niet van me heb laten horen, doe ik er nog een stukje bij dat ik nog had liggen. Men vraagt zich wel eens af hoe ik het hier volhoud. Mijn omstandigheden zijn niet echt om over naar huis te schrijven en ik heb een erg simpel leven hier. Simpel is niet erg. Ik heb eerlijk gezegd steeds minder behoefte aan dingen en spullen om me heen. Er is echter één eigenschap die ik niet graag kwijt zou raken. Ik heb namelijk een ‘superblaas’. En ik kan jullie vertellen dat dat echt een ‘asset’ is, zoals je dat zo netjes in het Engels kan zeggen. Het is erg handig op reis, maar ook in gewone Guinese omstandigheden. Ik weet niet hoe vaak ik dankbaar geweest ben om het feit dat ik niet na elk biertje op zoek moet naar een WC. Het is niet dat het niet zou kunnen, maar de scenario’s zijn niet allemaal even aantrekkelijk. Het restaurant waar ik zit te werken heeft gewoon een redelijk schone WC, geen probleem. Het barretje waar ik vaak even snel een biertje drink na het werk is ondertussen ook uitgerust met sanitair, mooi dus. Maar ik denk dat dat zo ongeveer de enige plaatsten zijn waar je zonder al te veel problemen even wat water kan afgieten. Het overkomt me nogal eens dat ik de enige blanke ben op een feest (eigenlijk is dat meer regel dan uitzondering). Als je dan een WC zoekt, richt je je tot diegenen die je uitgenodigd hebben en dat leidt meestal tot een soort paniek. Er wordt om water geroepen, om emmers, een beker, zeep, is er uberhaupt wel een WC in de buurt en dan ook nog een meisje dat met me meekan om de zaklamp (die ik natuurlijk zelf wel bij me heb) niet te vergeten. ‘Doe geen moeite’, zie ik vroeger wel eens. Ik plas wel waar iedereen plast. Neen dus. Zonder waterdichte schoenen is dat sowieso geen goed idee. Het tweede scenario vind ik eerlijk gezegd nog minder interessant. Een paar vriendinnen nemen me op sleeptouw om ergens achter een muurtje gezellig met z’n allen te plassen... Al klapt mijn blaas, het geklater om me heen heeft alleen maar een negatief effect bij mij. Zoals ze alles altijd zien zijn ze verbaasd: ‘jij moest toch zo nodig...’. Dat het me niet lukt in plubliek komt bij niemand in het hoofd op.
Vanochtend toen ik mijn auto ophaalde om naar de stad te komen zag ik weer hoe het er bij de ‘privéschool’ aan toe gaat. Een meisje holt naar buiten, trekt haar onderbroekje naar beneden en hurkt in het midden van de straat. Niemand kijkt en niemand vraagt zich af waar de ouderbijdrage voor de school van die kinderen heen gaat. In elk geval niet naar het onderwijs want, sinds ik aangekomen ben hoor ik alleen maar: Meester: ‘kleine a’ – Kinderen samen: ‘kleine a’; meester: ‘grote a’ – Kinderen: ‘grote a’; Meester: ‘kleine b’ – Kinderen samen: ‘kleine b’; Meester: ‘grote b’ – kinderen samen: ‘grote b’.... De staatsscholen staken. Er is geen keuze....

Het regent nog steeds en het is nog altijd bloedheet....

Lieve