Het einde nadert

De hele stad is net zoals in Nederland inkopen aan het doen voor de eindejaarsfeesten. Vooral drank en eten natuurlijk. Het aantal barretjes en restaurants is in de loop van de laatste jaren enorm toegenomen. De winst van elk barretje op zich is zeer waarschijnlijk afgenomen. Als ik zo zie wat er in het huis waar ik logeer, en waar dus een bar is, per dag verkocht wordt, houdt het niet veel meer in dan proberen te overleven. Tijdens mijn afwezigheid in het zuiden is het huis volgelopen met kinderen van familie in zowel Bissau als Sao Domingos. Ik raak al gauw de tel kwijt. In de living slapen er in elk geval al 8 op twee matrassen. Ze komen onaangekondigd aanzetten om de feestdagen hier door te brengen. Gidia is niet onverdeeld gelukkig met hun bezoek, ze zet ze wel allemaal aan het werk. Er wordt water gehaald, er is geen stromend water in huis, het erf wordt aangeveegd, de tafels en stoelen worden in de bar neergezet en iedereen moet meehelpen met het aanmaken van houtskool, het schoonmaken van eten, het doen van de afwas, noem maar op. Gidia heeft ogen op haar rug en houdt alles precies in de gaten. Vanaf vroeg in de ochtend worden literpakken wijn en jeneverglaasjes cana verkocht.

Ik heb nog steeds niet besloten waar ik oudejaar ga vieren. Zoals steeds ben ik bij een groep vrienden uitgenodigd die nogal flink uitpakken. Eerlijk gezegd heb ik daar niet zo'n zin is. Het is gewoon wat veel, kratten en kratten drank worden aangesleept en enorme hoeveelheden eten worden gekookt. Het feest gaat dan ook meestal dagen door omdat er nog resten moeten worden opgemaakt. Ik wil het eigenlijk wat rustiger aan doen en eindig uiteindelijk toch weer bij de familie in Pilon. Niet zo'n slimme keuze blijkt achteraf. De overburen hebben een geluidsinstallatie aangesleept die ze zo knetterhard zetten dat ik niet eens meer kan denken. Niemand lijkt er last van te hebben en ik weet niet waar ik me moet verstoppen. Uiteindelijk worden de boxen iets anders gericht waardoor het een beetje beter wordt, maar het lukt met niet de gesprekken te volgen en zit dus maar een beetje te zitten. Pas om 1 uur 's nachts wordt eten en drinken geserveerd en eigenlijk heb ik dan al geen zin meer. De enige afleiding is het kijken naar de kleding van de dames, ik val zelf nogal uit de toon en was een beetje vergeten me wat op te tutten. Strakke jurken zijn hier in elk geval in de mode. Veel glitter en glans, veel basin en borduurwerk. Er komt een dame aan in een onbeschrijfelijke jurk, knalgele stof geborduurd met de meest felle kleuren en glitters. Ze heeft een enorme haardos, vals haar natuurlijk en daar bovenop een blauw-gouden hoofddoek op z'n Senegalees gevouwen. Wat een verschijning, de jurk zit zo strak als een korset en ik ben bang dat ze er uit scheurt wanneer ze gaat zitten.

De hapjes en drankjes zijn helemaal precies uitgeteld en het wordt in de gaten gehouden. De wijndrinkers hebben elk 3 liter, de bierdrinkers elk 12 flesjes. De niet alcoholdrinkers hebben ook elk 12 blikjes Cola, Fanta of iets gelijkaardigs. Vooral de laatste groep heeft een plastieken zak onder de tafel staan waarin ze hun blikjes bijhouden, je kan toch geen 12 blikjes Cola op op een avond??? Het is ook niet de bedoeling dat je een blikje aan iemand anders geeft, het is jouw drank. Om 4uur houdt ik het niet meer uit en ga met kloppende oren naar bed. Ook daar moet ik een kussen over mijn hoofd houden om de muziek uit te sluiten, die gaat door tot 8 uur 's ochtends, dan val ik pas echt in slaap. Zo, gedaan met feesten. Mijn dagen hier beginnen al weer te korten en ik heb eigenlijk nog vrijwel niemand gezien. Er wordt natuurlijk langs alle kanten aan mij getrokken. Ik moet hier eten, en daar langs en daar nog een biertje gaan drinken. Het zal weer passen en meten worden.

Vandaag moet er papierwerk gedaan worden. Ik moet ervoor zorgen dat Alfonso mijn auto's kan verkopen. Tot mijn verbazing gaat het het eigenlijk allemaal erg snel, veel stempels en zegels op een document waarin staat dat ik toestemming geef om die dingen te verkopen. Er zijn trouwens wel geïnteresseerden alleen blijft het altijd wat onduidelijk of er ook geld op tafel komt. Beide auto's doen het trouwens goed.

De dagen vliegen voorbij. Ik wil nog een aantal mensen zien maar zie dat ik tijd te weinig zal hebben. Zo gaat het altijd en zeker deze keer nu ik maar 3 weken hier ben. Ik probeer al sinds mijn aankomst grip te krijgen op de politieke situatie hier, maar het is niet eenvoudig. Echte informatie is er niet, er zijn vooral verhalen en onbewezen feiten. Om uit die warboel iets te deduceren is gewoon onmogelijk als je niet naar radio en TV luistert, en daar heb ik geen toegang toe (en weinig zin voor trouwens). Het komt er eigenlijk op neer dat iedereen die aan de macht is vooral uit is op eigen gewin en alleen maar denkt op korte termijn. De gevolgen zijn natuurlijk voor de bevolking die nog minder heeft dan vroeger. Er is geen werk, er zijn nog steeds geen bedrijven, althans niet veel, de staat betaald niet of slecht, een eigenschap die ondertussen ook door bedrijven is overgenomen. Hoe vaak kom ik iemand tegen die maanden gewerkt heeft voor iemand en uiteindelijk nooit betaald is. Soms geloof je het bijna niet. Sam Maykel had vorig jaar een baan gekregen als onderhoudsman van de pinautomaten. Het bedrijf dat deze service verleent is een Engels bedrijf. Wie schetst dan ook mijn verbazing als blijkt dat hij nooit betaald is voor geleverd werk.

In het kort is de politieke situatie als volgt: de president is een dief - de president is een man die eindelijk orde op zaken wil stellen. De eerste minister (oorspronkelijke en voorzitter van de PAIGC) is een dief en dealt in drugs - hij is een ervaren politicus met een goed hart voor het land. De PAIGC is de enige partij die het land kan redden - het is de partij die het land kapot gemaakt heeft. Al deze uitersten doen de ronde maar welke is nu waar? Wat redelijk onbegrijpelijk is, is dat zowel de president als de oorspronkelijke 1ste minister van dezelfde partij zijn, niks geen ingewikkelde coalities zoals wij die al jaren in Nederland en België kennen. Hoe is het dan mogelijk dat ze het nergens over eens zijn. De een beweegt naar rechts, de ander naar links. De een zegt A, de ander Z. Mensen worden aangesteld en kort daarna weer afgezet. Niemand is zeker van zijn positie, ministers, directeuren, gouverneurs, noem maar op. Gisterenavond hoorden we dat Justine (oud PASP) aangesteld is als Gouverneur van Cacheu. Ik heb het idee dat de huidige gouverneur dit ook maar via de radio gehoord heeft. Hij zal nu wel proberen vele schaapjes op het droge te krijgen (voor zover hij dat niet eerder gedaan heeft). Het spel moet gespeeld worden, stelen is normaal, maar je moet het wel op de juiste manier doen.

Gisteren eindelijk Beatrice en Huco weer eens ontmoet. Ze wonen al een aantal jaren in Nigeria waar hij aangesteld is als hoofd van recursos humanist bij de CEDEAO. Op mijn vraag wat hij van zijn functie vind antwoord hij dat hij enorm teleurgesteld is. Vooral over het feit hoe ze proberen hem onder druk te zetten om bepaalde mensen aan te stellen. 'Ze' zijn presidenten en ministers van lidstaten en andere medewerkers. Nepotisme tot in de hoogste regionen. Hij probeert hier niet aan mee te doen, maar men zegt altijd dat iedereen te koop is. Het feit alleen al dat zijn kleinkinderen nu op fantastische scholen zitten en hij hen dat heel graag gunt kan al een basis zijn om toch een keer iemand aan te nemen om de baan te behouden. Ik noem maar een mogelijke zwakte.

Er resten nog weinig dagen. Ik zal weer een rondje afscheid gaan nemen. De auto moest ook weer naar de garage, er wordt een onderdeel vervangen. Ik hoop dat hij snel verkocht wordt, van stilstaan worden ze echt niet beter. Ik sluit alweer een hoofdstuk af en alweer weet ik niet hoe ik hier weer kan komen wonen. Misschien was het ook wel te veel verwacht dat ik er dit keer uit zou komen. Ik blijf hopen en dromen, geniet van de warmte van zowel de zon als de mensen. Nederland is nog erg ver weg en dat hou ik nog even zo.

Misschien volgt er later nog een stukje, zo niet, dank voor het lezen en voor alle commentaren. Met de meesten van jullie deel ik de liefde voor dit verdomde landje.
Lieve