De laatste dagen van het jaar

Ik heb geen idee waar het vorige verhaal eindigt, ik denk met de ontmoeting van de mede eigenaars van de African Princess. Iedereen was te laat op de afsrpaak. Ik stond gezellig te kletsen met mijn vroegere geldwisselaar, de man waarover ik vorig jaar schreef die een aantal jaren in Angola gewerkt had en verloor de tijd uit het oog. Jorge en Mercedes zaten vast in het verkeer. Ondanks het feit dat er weer een flinke investering in infrastructuur gedaan is, is het verkeer soms alsof dit een echte stad is. Ik moet dan denken aan het ochtendnieuws op de radio, België of Nederland, het maakt geen verschil; er staat een file op de N zoveel van x naar y met een vertraging van een half uur. Natuurlijk komt dit nieuws hier nog niet op de radio, het zou ook weinig zin hebben omdat er geen alternatieve routes zijn.
Maar goed, we ontmoeten elkaar in Papa Louca, een van oorsprong Libanees restaurant dat ooit ergens op een hoekje begon en nu toch echt wel tot de betere restaurants gerekend wordt. Er wordt een Europesig menu geserveerd, met een tintje Libanon en een tintje Italië (de pizza's), en een klein tintje Guinee. De bediening is beter dan bij de meeste restaurants en bars, ze kennen het menu, zijn zichtbaar voor extra bestellingen en spreken Portugees, Frans en Crioulo. Het is niet echt het soort restaurant waar ik zelf heen zou gaan. Ik hou meer van de lokale tentjes.

In onze tijd, jaren 90, had je de Africa Queen die cruises naar de eilanden organiseerde. Het was een mooie oude boot met een aantal cabines, later kwamen daar weekend trips naar Canhabaque bijvoorbeeld bij, met snelle bootjes. Je verbleef dan in een soort luxe kamp met tenten was neergezet. In het begin van de oorlog heeft de boot geholpen bij de evacuatie van buitenlanders. Na nog wat jaren in en rond Senegal gevaren te hebben was de boot versleten en de eigenaars, voor zover ik weet, zo goed als blut. Jorge en Mercedes, waren klanten van die cruise. Toen het hele verhaal over de kop ging en Guinee weer een beetje stabiel werd bedachten ze dat het misschien toch wel de mooi idee was en besloten ze met anderen een nieuwe boot te kopen en een vergelijkbare service aan te bieden. De Africa Queen was vooral gericht op luxe, vissen en strand, de Africa Princess is vooral gericht op natuur, cultuur en respect voor de fragiele omgeving van de Bijagos eilanden.
Het is duidelijk dat deze twee mensen echt met hart en ziel verknocht zijn aan de eilanden en proberen er een waardevol product neer te zetten. Het klikt meteen tussen ons. Zij zijn ook erg geïnteresseerd in wat ik aanbood en wie weet, misschien kan dit ooit tot samenwerking leiden. Ik kan niet echt iets leveren vanuit Nederland en mijn auto's zijn ook niet meer geschikt, ze staan ook in de verkoop. Voor zover ik begrijp bestaat er helemaal niets dat lijkt op mijn oorspronkelijke formule. Ik blijf in elk geval mensen verwijzen naar dit alternatief omdat het me echt wel aanspreekt.
Na de erg uitgebreide lunch besluit ik even bij de familie van Maanen langs te gaan. Het is toch altijd weer gezellig om bij te praten. Er is niet veel meer te verdienen in de winkel. Er zijn overal supermarktjes en winkeltjes. In tegenstelling tot vroeger toen mensen geld hadden maar er niets te koop was is er nu een belachelijk groot aanbod van producten maar iedereen is platzak. Nu met de feestdagen is de jacht op goedkope producten van slechte Chinese kwaliteit enorm.
Ik realiseer me eigenlijk te laat dat kerst al de volgende dag is. Ik heb niets met niemand afgesproken en moet dus wat regelen. Dat regelen is eigenlijk erg simpel, gewoon geld deponeren waar je feest wil vieren en de rest volgt vanzelf.
De hoeveelheid eten die ingekocht is lijkt me genoeg te zijn voor een halve kazerne. Vlees, vis, allerlei kleine hapjes, bergen rijst natuurlijk. Ik heb geluk, Mu is in Bissau en hij is echt een geweldige kok. De hele dag zit hij te hakken en te snijden en opdrachten uit te delen. Overal staat wel een pan te sudderen. Er is bier en er is wijn. Het nieuwe bier in Bissau heet Djumbai (zoiets als - gezellig samenzitten of misschien is chillen wel de juiste vertaling). Er zijn zowel flesjes als tapbier. Ik vind het wel lekker, minder zoet dan het Portugese bier en, niet onbelangrijk, het is goedkoper. Ik begrijp dat ze de oude Cicer fabriek hebben overgenomen.

Omdat ik niet de hele dag kan zitten en hangen besluit ik even op bezoek te gaan bij oud collega Mathilda. Ik neem Sam Maykel mee, hij kent haar ook en zijn en haar man David hebben hem een beetje op weg geholpen vorig jaar. Ook de protégé van Guus heeft ze onder haar vleugels genomen. Guus was erg benieuwd naar zijn vorderingen. Ik ben altijd onder de indruk van Mathilde. Ze heeft enorm veel initiatief en visie en ziet mogelijkheden waar niemand ze ziet. Ze is ook nog eens een fervente netwerker en weet steeds precies de juiste personen aan te spreken om informatie te krijgen. Ze denkt nu over een project in de gezondheidssector met digitale medische dossiers en is hier een project over aan het schrijven. Ik bedenk me ineens dat dit misschien wel een interessant idee is voor onze studenten in Nijmegen. Wie weet is er een samenwerking uit te halen. Zeker als er bijvoorbeeld financiering van de EU bij komt kijken.
Morgen vertrek ik naar Catio, vandaag moet ik nog wat zaken regelen. Dan ben ik een week van de radar...

Ik wens dan ook iedereen fijne dagen en tot in 2017!