week twee

14 februari 2020

Vandaag is het vrijdag, begin van het weekend en er zal dus veel uitgegaan worden. Wij hebben ons plan al klaar. In de wijk waar ik zelf ooit een muziek café had is nu weer een bar geopend waar op vrijdag en zaterdag life muziek gemaakt wordt. Twee van onze vrienden haken af, ze hebben allebei een 'chur', een begrafenis. Blijven over Afonso en Sam Maykel. De drankjes zijn iets duurder als er optredens zijn, niet meer dan normaal lijkt me. Een biertje kost dan 500 cfa ipv 3 biertjes voor 1000cfa, 1 Euro is 650 Cfa, dus nog geen Euro.
De man die optreedt ken ik niet, Joaquim Letras. Hij zingt vooral covers van bekende Guinese muzikanten. Hij wordt begeleid door Mauro, een zanger die ik al jaren ken en die achtergrondkoortje is. Daarnaast is hij de programmeur van de ritmebox. Ik haat die dingen. Het maakt van alle muziek eenheidsworst. Er zijn geen drummers meer in het land (waarschijnlijk ook geen drumstellen) en dat is toch wel erg jammer. Dit soort optredens worden 'serenatas' genoemd hoewel ik me bij dat woord toch nog steeds iets anders voorstel, iets met een balkon en een minestreel... De sfeer zit er al snel in. Joaquim is erg goed in het onthouden van namen van het publiek en, zoals de traditionele zangers, biedt hij elk nummer aan iemand aan. Dit vergroot zijn faam en sommigen voelen zich gedwongen hem dan geld aan te bieden. Rond een uur of 10 beginnen het publiek toe te stromen. Omdat Sam Maykel er is wordt er speciaal muziek van zijn vader gespeeld, Miguelinho N'simba, die in Portugal is. Ook veel nummers van Ze Carlos en Mama Djombo. Het is muziek die me doet me terugdenken aan lang vervlogen tijden. De ambiance neemt toe, het alcoholgehalte ook. Er wordt gedanst, geklapt en meegezongen. Iedereen kent de teksten uit zijn hoofd. Het zijn geen smartlappen, maar vaak politieke liederen. Een wat oudere man met een stevige bierbuik begint te dansen. Hij wordt enthousiast toegejuicht. Hij danst geweldig, zijn bierbuik danst onafhankelijk van de rest van zijn lijf zoals vrouwen met hun achterste kunnen draaien. Dan worden andere zangers uitgenodigd om ook een of twee nummers te zingen. Ik ken ze niet allemaal meer, maar Ze Nuno en Demba zijn oude vrienden. Vooral Demba overstijgt het niveau van zowel gitaarspel als zang van alle anderen. Ze Nuno komt me omhelzen en wil tot mijn schrik een audiëntie voor me regelen met de nog steeds niet benoemde president Sissoko. Ik wil natuurlijk zo'n ontmoeting niet, waarom zou ik, het zal ook wel meevallen met dat aanbod, maar ik ben stomverbaasd dat een goed opgeleide socioloog die werkt bij het ministerie van onderwijs deze kandidaat steunt en er ook nog van overtuigd is dat dit morgen bevestigd gaat worden. We laten een traditioneel Pepel optreden aan ons voorbij gaan en gaan naar huis, het is laat.

Carnaval nadert en de 'baracas' zijn opgebouwd. Hoewel niemand geld schijnt te hebben, zitten er al veel mensen te eten en te drinken. De baracas waren vroeger van kirintin (gevlochten bamboe), erg brandbaar, terwijl overal gefrituurd en gegrild wordt. Ik zal liever niet aan de binnenkant voor het geval er iets zou gebeuren. Nu heeft de stad zelf metalen baracas gebouwd, heel simpel en afsluitbaar. Er is overal stroom en er zijn optredens en DJ's die voor de muziek en het vermaak zorgen. Vroeger was op deze plek een Verbena, een plek waar je kon eten, maar waar ook wat vermaak was zoals op een kermis; ballen gooien en pijltjes werpen. We gingen er vaak een gegrild kippetje eten. Nu heet het Zona Verde, er staan wat bomen en er is wat schaduw maar om dit nu een zona verde te noemen...

Ik heb trek in oesters. Het lijkt wel alsof alles om eten en drinken gaat, maar het gaat natuurlijk ook om het gezelschap, het bijpraten, de rust.

Vandaag, zondag, blijf ik thuis. De kip is al de nek omgedraaid, iedereen is bezig met voorbereidingen voor het eten (gafriela...). Het was mij al langer niet helemaal duidelijk wie het vriendinnetje van Sam Maykel was. Mijn gevoel dat het er twee waren, ik zag ze vaak alleen 's avonds in het donker, bleek juist te zijn. Vandaag zijn ze er allebei... en, het ontploft. De ruzie wordt steeds erger en één van de meiden begint te vechten en scheurt Sam Maykel de kleren van zijn lijf. Iedereen probeert ze uit elkaar te halen, maar dat is niet eenvoudig. Er ontstaat een geschreeuw. Het meest recente vriendinnetje is duidelijk nogal zeker van haar positie. Haar arrogantie is natuurlijk olie op het vuur. Een geroep en getier, de buren komen zich mengen. Het heeft ook iets komisch, hoewel alleen voor mij. Het eindigt er mee dat één van de meisjes haar spullen moet meenemen en moet vertrekken. Dit gaat onder luid gegil en gehuil. Of het verhaal hiermee afgelopen is zal moeten blijken. Het standpunt van Maria vind ik wel interessant. Zij vindt het niet meer dan normaal dat haar zoons meerdere vriendinnen hebben. Tchatcha heeft drie kinderen bij drie vrouwen (van twee wist ik het). Als hij maar financieel bijdraagt aan de kinderen is het wat haar betreft in orde. Ze heeft zelf nogal wat vriendinnen van haar man moeten accepteren waarvan ik er natuurlijk één ben. Dit is nooit een issue geweest voor haar. Of ze dat dan ook voor haar zonen moet willen is natuurlijk een andere vraag.

Afonso zijn vrouw, Odette, heeft meer dan een jaar geleden een trombose gehad, dit was de tweede keer. Ze is hier niet helemaal van hersteld en kan één van haar armen niet bewegen. Haar spraak is wel in orde, maar ze kan het huishouden niet doen en komt eigenlijk de deur niet meer uit. Ze krijgt fysiotherapie, maar of dat nog ergens goed voor is weet ik niet. Odette is Pepel en de Pepel hebben voor alles een ceremonie. Andere ethnien ook, maar in mijn ervaring zijn de Pepel net iets erger dan de anderen. Odette's broer wil haar meenemen naar Biombo om een ceremonie te doen om haar te genezen. Dit kost natuurlijk geld. Hoewel Afonso het er niet mee eens is kan hij het ook niet voorkomen en moet bijdragen. Wat hem betreft moet alle behandeling van artsen komen. Hij staat hier wel vaak alleen in. Van Maria begreep ik dat Miguel gevraagd had traditionele medicijnen naar Portugal op te sturen. Zij zelf behandelt al haar kwaaltjes met 'nene badadji', een boom die hier overal groeit. De blaadjes gebruikt ze tegen koorts, de vruchtjes tegen hoge bloeddruk. De bomen op het erf zijn al bijna kaalgegeten. Ik vraag me af of dit wel gezond is, maar ze doet het al jaren en vaart er blijkbaar niet echt slecht mee. Ik ben wel blij te zien dat ze gezonder is dan laatste keer, ze is ook afgevallen maar sukkelt vooral met haar knieën en loopt dan ook een beetje als een oude vrouw.

In september had ik documenten verstuurd om Maria aan een visum voor Nederland en Portugal te helpen. Ze wilde haar man gaan bezoeken en wil al lang weer een keer vrienden in Nederland opzoeken. Naast een garantverklaring moet je ook nogal wat financiële documenten voorleggen, bezit of huurcontract van een woning, uittreksels van de bank etc. Ik hoorde een hele tijd niets. De garantverklaring moest vertaald worden (vreemd omdat die in het Nederlands, Frans en Engels is opgesteld terwijl alle andere documenten in het Nederlands zijn). Deze vertaling moest door een beëdigd vertaler gebeuren. Die hebben ze hier niet, dus ging het document naar Portugal, werd daar vertaald en afgestempeld om weer bij de Portugese ambassade ingediend te worden. Daarna was er weer radiostilte. Begin januari kregen ze bericht: de Portugese ambassade kan geen aanvragen uit Nederland behandelen... Dit hadden ze ook kunnen vertellen bij de indiening van de aanvraag natuurlijk. Tot zover heb ik geen nieuw verzoek gekregen om opnieuw een garantverklaring te verstrekken en eerlijk gezegd ben ik daar ook niet zo toe geneigd. Vrijwel de hele familie zit in Portugal, het zou wel eens kunnen dat ze dan ook wil blijven en dat zou mij wel eens 10.000 Euro kunnen kosten. Dat is het me niet waard.

Het blijft toch wat onduidelijk hoe een reguliere visumaanvraag voor Schengen moet verlopen. Ik ga toch eens mijn licht opsteken bij de Spaanse ambassade die hiervoor verantwoordelijk zou zijn. Het wordt mensen niet echt makkelijk gemaakt, dat is duidelijk. Gisteren heb ik met Gidia wat documenten zitten doornemen over een nieuwe manier voor het aanvragen van visa. Het is erg omslachtig, een aanvraag via internet waarna een afspraak gemaakt moet worden op de Nederlandse ambassade in Dakar voor een interview. Daarna duurt het tussen de 15 en 45 dagen om te horen of de aanvraag gehonoreerd wordt. Dan moet het paspoort weer opgehaald worden. Dakar ligt nu ook weer niet om de hoek. Het lukt ons niet om op de site het formulier te vinden op mijn telefoon. De aanvraag mag ook maar 3 maanden vooraf ingediend worden en er is nog wat onduidelijkheid over de reisdata. Omdat Eva er niet is kunnen we niet alles bespreken. Dat moet dan maar wachten tot we terug zijn uit Buba.

Gisteren ben ik eindelijk eens de stad ingewandeld. Eerst langs de Feira de Bandim (Bandim markt). Daar is niet zoveel veranderd. Er zijn wat kraampjes, maar er wordt veelal nog gewoon van op een zeiltje of een teil op de grond verkocht. Het is erg stoffig deze dagen, Harmatan, en niet erg hygiënisch om op deze manier te verkopen. Ik weet dat de stad al vaker geprobeerd heeft om verkopers te verplaatsen naar de wijkmarkten waar stenen tafels beschikbaar zijn, maar het mislukt elke keer weer. Alle sinaasappel verkoopsters zitten samen, alle stofverkopers bij elkaar, de schoenverkopers op een hoopje en de 2de hands kleding wordt ook op dezelfde locatie verkocht. Er staan ook wat verkopers die een paar spullen in de hand hebben, 3 onderbroeken en 2 beha's, of elektronica, bvb wat opladers en verlengsnoeren. Weer een ander heeft een setje van 6 glazen en wat bestek waarmee hij loopt te leuren. Vrouwen verkopen hoofdzakelijk eten. Het is sinaasappeltijd, dit betekent dat je ze overal kan krijgen en ze bijna niets opbrengen. Jammer genoeg is er momenteel weinig ander fruit, een beetje papaja, veel fole (een bosvrucht) en wat onrijpe mango's die vooral in het eten worden verwerkt. En bananen, maar die zijn er bijna altijd. Verder zie ik maniok, uien, kleine tomaatjes en sla. Niet echt een uitgebreid assortiment. Dan zijn er de dingen die je het hele jaar door kan krijgen, de bonen, de pinda's en cashew noten, de cabacera (baobab vrucht) en velude voor de sapjes. Het houdt niet echt over.

Ik loop verder richting centrum. Sinds de ministeries allemaal verplaatst zijn naar een andere locatie is het centrum van de stad erg rustig geworden. Ook alle handel is mee verhuisd. De centrale markt die 2 keer is uitgebrand wordt weer opgebouwd maar is nog niet open. Al een paar jaar is er een tijdelijke markt. Hier kopen veelal mensen die net iets meer te besteden hebben. Er is iets meer keuze en de kwaliteit is over het algemeen beter. Ik moet er nog een keer heen, maar dat stel ik uit tot later. Het is heerlijk om veel te wandelen hoewel het wel een beetje heet is zo onder de blakke zon. In de schaduw is het heerlijk.

Nadat ik mijn verblijfsvergunning heb laten plastificeren (ik mag hier weer 5 jaar wonen) ga ik bij de familie van Maanen langs. Jan en Evelien zijn thuis en we praten bij, natuurlijk ook over de politiek en over de patstelling op dit moment ivm de uitslag van de presidentsverkiezingen. Ik hoor op straat allerlei meningen die veelal alleen maar op geruchten gebaseerd zijn, hier krijg ik toch wat concretere informatie. Ik ben toch wel benieuwd hoe dit gaat eindigen.

Ik breng nog een kort bezoekje aan OGD, de opvolger van SNV. Ze hebben een klein kantoortje in Chong de Pepel, het centrum van de stad. Het stelt niet veel voor, maar ze doen het best wel aardig en krijgen vandaag te horen dat ze een extra auto krijgen van FAO. De auto die SNV hen heeft nagelaten begint tekenen van slijtage te vertonen, dat mag ook wel na zoveel jaar. Met deze nieuwe auto kunnen ze weer makkelijker het veld in.

Vandaag moet Gill aankomen uit Banjul. Ik schat dat ze hier in de vroege namiddag zal aankomen. Ik kijk er wel naar uit en hoop dat we vrijdag richting Buba gaan.