Een beetje politiek een beetje leven

Ik heb een enorme behoefte aan schrijven. Of ik die schrijfsels nu allemaal aan de hele goegemeente moet laten lezen is dan toch even de vraag. Voorlopig blijf ik jullie gewoon bombarderen met indrukken.

Misschien gebeurt er wel meer dan anders waardoor ik gedwongen word om visies te herzien of gewoon een mening te vormen. Er heerst toch een andere sfeer in Bissau dan 7 maanden geleden. Het grote nieuws vandaag is dat eindelijk de voormalige chef staf van het leger is vrijgelaten. Het is natuurlijk een zeer heugelijk feit, maar het kan uiteindelijk niet zo zijn dat iemand 9 maanden in de gevangenis zit, mishandeld wordt en dan ineens vrijgelaten wordt en dat daarmee de kous af is. Als kind van het Westen heb ik daar geen vrede mee en dit gevoel wordt hier in het land gedeeld (internationaal hoor ik alleen applaus voor het feit dat het gebeurd is). Er moet een keer grote schoonmaak gehouden worden. Hiervoor zijn in allerlei landen (Mozambique, Zuid-Afrika en Rwanda bijvoorbeeld) manieren gevonden die met meer of minder succes toegepast zijn. Er wordt wel gepraat over vergeven en het verleden achter zich laten, maar hoe vergeef je als niet duidelijk is wat iemand gedaan heeft.

Maar weer terug naar de verandering die ik voel. Er heerst een soort vertrouwen in de toekomst. Langzaam maar zeker is er sprake van vooruitgang. Er worden wegen aangelegd en de werken worden stilgelegd zodra blijkt dat er bijvoorbeeld met slecht materiaal gewerkt wordt, of er smallere straten worden aangelegd dan afgesproken was. Conflicten worden opgelost zonder dat de media allerlei personen aan het woord gelaten. Vorig jaar heerste er een constant gevoel van onzekerheid, dat is duidelijk geminderd. Wat ik in mijn vorige brief schreef blijf natuurlijk toch wel, het leger is aan de macht, maar het is minder scherp aanwezig in het leven van elke dag.

Al woon ik al langer in dit huis, pas sinds een paar dagen ben ik er achter gekomen dat er water uit mijn douche komt. Er was nooit genoeg waterdruk, het is nu nog niet om over naar huis te schrijven, maar toch, ’s avonds kan ik in elk geval even douchen in plaats van met emmers water te zeulen. In de stad zijn grote wegwerkzaamheden aan de gang en ik moet daar elke dag doorheen op weg naar een plek waar stroom is en waar ik dus kan werken. Die route bestaat vooral uit in een file staan en zand happen. Zelfs al heb ik mijn beroemde Birckenstock sandalen ’s ochtends gepoetst of toch ontstoft, dan nog kom ik met zanderige voeten in het centrum aan en moet ik de jongetjes van me af slaan die voor 100 cfa (0,15€ ) mijn schoenen alweer willen poetsen. Je kunt wel bezig blijven. Ik heb geen idee hoeveel zand je hier per dag inademt. Het lijkt me weinig gezond en iedereen loopt te kuchen en te proesten alsof het een lieve lust is. Mezelf kan ik dus ondertussen wel wassen, hoewel; ik heb bijna een stalen borstel nodig om van mijn voeten nog iets toonbaars te maken. Op het eind van de dag zijn ze zwart! Ik zou graag kunnen beschrijven hoe het is om in de late namiddag thuis te komen, de bezwete kleren uit te trekken en dan onder een druppelende douche, of een beker uit een emmer, jezelf af te spoelen en af te schrobben tot je weer helemaal tintelt en blinkt. Op de één of andere reden geniet ik er meer van hier hoewel de condities slechter zijn.

Bissau heeft de laatste tien jaar zo goed als geen elektriciteit meer. Sommige mensen hebben een generator, een paar mensen hebben een zonnepaneel, maar het gros heeft gewoon niets. Om 8 uur is het hier het hele jaar door donker. Dan staken ook alle activiteiten. Mensen zitten dan wat bij elkaar te kletsen. De verassing was dan ook groot toen ik bij aankomst op sommige plaatsen zelfs straatverlichting tegenkwam, zelfs in mijn eigen achteraf straatje. Niet dat het elke dag aangaat, maar zo af en toe. Ik heb zelf voorlopig geen plannen om me op het elektriciteitsnet te laten aansluiten, mijn zonnepaneel moet voldoende zijn voor het opladen van mijn computer, telefoon en lamp en om een paar lampjes te branden. De stroom komt zo onregelmatig dat ik er alleen maar geïrriteerd door raak, dan liever niets.

Vanavond is het Kerstavond. Wanneer ik bij Maria thuis aankom is er stroom en iedereen heeft er wel zin in. De duisternis viel in en de stroom viel uit en nu zit ik op de veranda op de accu van mijn computer tussen het lawaai van 2 ronkende generatoren maar wat te schrijven. De sfeer is helemaal weg. Iedereen had zich verheugd op een feestdag met licht. Op deze manier blijven mensen gewoon illegaal stroom aftappen. Wel elke maand abonnementsgeld betalen, maar nooit regelmatig stroom hebben, daar wil niemand aan. Er is wel een duidelijk verschil tussen de wijken. Waarom de ene wijk wel elektriciteit heeft en de andere niet is mij niet helemaal duidelijk. De afgelopen dagen ben ik het huis uitgevlucht omdat mijn buurvrouw, de kapster, weer de hele dag, tot 1 uur ’s nachts haar generator vlak naast mijn huis aan had staan. Ik kan heel veel geluid uitsluiten, maar dit is zo hard dat je er echt knettergek van wordt.
7 januari moet ik uit mijn huis en ik heb nog steeds geen nieuwe woonst gevonden. Het is heel vervelend. Ik kom niet op straat te staan, maar ik wil gewoon zo graag mijn eigen plek weer en mijn zonnepaneel weer kunnen gebruiken. Er zijn veel minder huizen dan ik dacht en soms zijn de prijzen gewoon niet op te brengen. Ik geef het nog niet op, maar het zit me wel dwars. Ik ga dan ook nog een week naar het zuiden reizen rond die tijd en misschien wel meteen aansluitend nog een week, een reden te meer om daarvoor alles weer op orde te hebben. Gill, mijn ex-huisgenote heeft samen met haar vriend al wat gevonden, maar zij kunnen met z’n tweeën ook iets meer betalen.

Vanochtend was er geen doorkomen aan naar de stad. Ik heb nog nooit zo’n drukte meegemaakt hier. Na 20 minuten wachten op een taxi met een plekje voor mij, besloot ik maar te gaan lopen. Het is toch wel een aantal kilometers naar de stad en mijn rugzak met computer en boeken etc. weegt al gauw een kilo of 8. Dat, in de blakende zon, is toch wel wat veel van het goede. Onderweg stopte plots een auto, een oud medewerker van Stenaks die me herkende gaf me een lift. Dat scheelde weer een stukje. Toch kwam ik aardig doorweekt in de stad aan. Vanmiddag was er geen doorkomen aan richting huis, dus ben ik maar meteen in de stad gebleven. Niet alleen in Europa doen mensen dus hun kerstinkopen op het allerlaatste moment.

Ik krijg op mijn kop, dit is geen dag om te werken. Dat schrijven geen werk is krijg ik even niet uitgelegd. Net zo iets als een boek lezen, dat is ook werk. Dat laatste komt er trouwens niet van sinds ik hier ben. Het is een van de weinige dingen die ik wel eens mis. Misschien in januari tijdens de reis, wie weet.

Het nieuwe jaar is ondertussen ook begonnen, de mensen zijn eindelijk uitgefeest. Ik wens al mijn trouwe schrijvers en lezers een fantastisch 2011, we zien elkaar weer in het voorjaar!!
Lieve
www.binobaibissau.nl