Transport

Transport

Het is heerlijk om weer hier te zijn. De temperaturen beginnen langzaam te dalen waardoor het ’s nachts erg prettig slapen is. Ondanks het feit dat ik nog niet veel mensen gezien heb voelt het weer helemaal thuis.

De onduidelijke berichten over de veiligheid in Zuid Senegal (Casamance) voor vertrek waren toch wel vervelend. Het verbaasde me dan ook om zoveel verkeer op de wegen te zien. De hoofdwegen worden bewaakt door Senegalese militairen en dat geeft op de één of andere manier toch een gevoel van veiligheid. Tussen 08.00 ’s ochtends en 18.00 ’s avonds zijn de wegen gewoon open.

De taxi die me van Ziguinchor naar Bissau zou brengen was niet in erg goed staat. Twee versnellingen deden het maar, de 3de en de 4de, de deuren moesten steeds met ijzerdraden vastgehangen worden, de rook van de uitlaat zag zwart als roet en de ramen gingen al helemaal niet meer open. Mijn zitplaats in het midden van de ‘7-place’ zoals de taxi’s zo toepasselijk heten, was bloedheet en ik kon mijn voeten amper kwijt. Het was natuurlijk een hele troost dat deze rit niet lang zou duren.

Het is de gewoonte om een goede reis te bedingen door het offeren van drie witte dingen. Niet dat ik dat ooit doe, maar omdat het door mijn hoofd gegaan was, vond ik het erg vervelend dat ik er niet meer aan gedacht had. Je moet het zekere voor het onzekere nemen. Mijn bijgeloof groeit gestaag!

Ik had me enorm verheugd op het voor de eerste keer oversteken van de brug over de rivier bij São Vicente en ik moet toegeven, het was een indrukwekkend gezicht. De brug loopt hoog en sierlijk over de toch wel brede rivier. Het oude veerpont waar ik in april voor het laatst de rivier mee overstak hangt ergens hoog in de modder, compleet aan de natuur overgeleverd. En dat terwijl er nog plekken zat zijn in Bissau waar een veerpont wonderen zou kunnen doen.

Precies aan de andere kant van de rivier begon er dikke grijze rook vanonder de stuurkolom omhoog te stijgen. De chauffeur trapte hard op de rem en spoorde ons aan zo snel mogelijk uit te stappen. De man die achter me zat raakte zo erg in paniek dat hij het zowel zichzelf als mij onmogelijk maakte om uit te stappen en me plat probeerde te drukken tussen de opklapstoel en de voorbank.

En daar sta je dan in de brandende zon met een rokende moter. Het verbaasd me altijd hoe lakoniek men over het algemeen op dit soort situaties reageert. Iedereen slofte zo’n beetje richting schaduw van een iel acaciaboompje en zette zich neer op het randje van het asfalt. Veel vertrouwen had ik niet in de manoeuvres van de chauffeur, maar, ere wie ere toekomt, hij had blijkbaar eerder met dit bijltje gekapt en hij kreeg zowaar de auto weer aan de praat, hoewel niet voorgoed. Na nog een aantal van dit soort stops en uitputtende duw-acties van de passagiers had ik het eigenlijk wel een beetje gehad en ik belde dan ook om mijn auto uit Bissau. Die kwam ons halverwege tegemoet gereden en zo konden we allemaal overstappen. Of de taxi Bissau nog gehaald heeft weet ik niet, ik was in elk geval blij dat ik snel onder een koude beker water het stof van me af kon wassen bij Afonso thuis. Daar logeer ik voorlopig tot ik iets definitievers gevonden heb.

Transport in Afrika is toch altijd wel een verassing. Het is vreemd dat de kwaliteit van de auto’s, slechter lijkt te zijn naargelang het land er beter aan toe is. Guinee heeft over het algemeen redelijke taxi’s en busjes, redelijk volgens Afrikaanse begrippen natuurlijk. In Senegal is het een beetje een samengeraapt zootje. Maar echt slecht kan je het in zijn algemeenheid niet noemen. In Gambia mag je blij zijn als er een acccu in de auto zit. Echt essentieel is die trouwens niet als je een keer rijdt… de Engelsen zouden zeggen “a little overrated” die accu dus.

Ik tref mijn eigen auto’s in redelijk goede staat aan. Er moet een accu vervangen worden, maar verder ziet alles er goed uit. De kleine Land Cruiser moet naar de technische controle en in principe ga ik daarheen met het idee dat alles in orde is. Wie schetst dan ook mijn verbazing als blijkt dat mijn voorremmmen het helemaal niet doen, maar dan ook echt helemaal niet. Hard rijden is er in Bissau niet bij, gelukkig ben ik niet de stad uitgegaan met dit defect. Lang leve dus de, ondertussen verplichte en goed georganiseerde, technische controle.

Maandag kwam ik aan in Bissau, donderdag ging het richting Buba, het zuiden dus. Mijn Engelse vriendin en binnenkort waarschijnlijk huisgenote,Gill, wilde wel mee en haar Gambiaanse kennis Kemba kon wel een lift gebruiken. Ik wilde vooral de auto testen en wat cadeautjes gaan afleveren en natuurlijk ook de afspraken bevestigen voor Johan en Riet en familie die in december hun oude dorp Buba (meer dan 20 jaar geleden) weer willen bezoeken.
Het is een beetje associaal om met zo’n grote auto met maar drie mensen zo’n afstand af te leggen. Al snel pikten we dan ook wat lifters op. Naast de mensen betekende dat natuurlijk ook een kip, een baby, een zak rijst en een fles palmolie, een teil met zoete aardappelen en een enorme pompoen, alles kan mee. “Moge God jullie beschermen en behoeden”, “God zal jullie belonen”, luidt het steeds tijdens het afscheid.

Buba is op z’n mooist bij hoog water. De rivier ligt er strak en stil bij en overal zie je vogels. Ik denk dat ik weer heel wat vogelkennis ga oprakelen met een echte vogelkenner als Gill in mijn buurt. Het hotel waar we verblijven is simpel, maar erg prettig en het eten is als altijd geweldig. Het lukt me om alle mensen te zien die ik op zou zoeken. Ik merk hier pas weer hoe lawaaierig Bissau is en geniet met volle teugen van de stilte.

Op de terugweg stoppen we bij mijn goede vriend Mio in Bambadinca. Wanneer ik uitstap roept hij al van ver “ha daar is eindelijk mijn auto weer”. De populariteit van mijn auto is enorm al is hij 20 jaar oud. Dit type wordt niet meer gemaakt, of althans, deze kwaliteit niet, en dat weten sommige mensen wel. Als ik hem verkoop staat Mio in elk geval boven aan de lijst kopers. Onderweg worden we door de politie aangehouden. Het gaat hen niet eens om mijn papieren of wat anders, neen, ook niet om geld, maar de vraag is alweer: “wij zijn wel geinteresseerd in uw auto…”. Afonso had me hier al voor gewaarschuwd. Het is ook wel een geruststelling te weten dat hij zijn geld waard is.

In Bissau was het me al opgevallen dat er opvallend minder autowrakken langs de kant van de weg liggen. Vlak voor Bissau reden we langs een terrein met hoog opgestapeld bergen roestend ijzer. Eindelijk is er dus toch iemand die dit verzameld en waarschijnlijk verkoopt. Ik hoop dat ze ook de haven leeg kunnen halen, dat zou nogal schelen.

Samen met Gill zijn we op zoek naar een huis om te huren. Ik denk dat het wel lukt, er staat veel leeg en de meest eigenaren willen maar wat graag blanke huurders. Wij zijn iets beter te vertrouwen voor wat betreft het betalen van de huur….denken ze. Tot zo ver mijn eerste stukje, precies zoals afgesproken (met mezelf). Morgen Tabaski feest (schapenslachtfeest).

PS Voor de liefhebbers nog wat foto’s: http://www.photoshelter.com/gallery/G0000RvBIauK0pww/

Lieve Jacques
Binobai Bissau
www.binobaibissau.nl
binobai.bissau@gmail.com
Tel: + 245 676 73 62